Dzi­siaj obcho­dzi­my litur­gicz­ne świę­to św. Kata­rzy­ny ze Sie­ny dok­to­ra kościo­ła naszej patron­ki i patron­ki Europy

Uro­dzo­na 25 mar­ca 1347 roku, była dwu­dzie­stym czwar­tym dziec­kiem far­bia­rza Jaco­po Benin­ca­sa. Od począt­ku swo­je­go życia pra­gnę­ła się oddać na służ­bę Bogu. W wie­ku nie­speł­na dzie­się­ciu lat przy­się­go docho­wać czy­sto­ści, a w wie­ku pięt­na­stu lat, przy ogól­nym sprze­ci­wie rodzi­ny potwier­dza tę dekla­ra­cję przez obcię­cie wło­sów, co w ówcze­snych cza­sach ozna­cza­ło chęć nie­wy­cho­dze­nia za mąż.

Pomi­mo wie­lu trud­no­ści ze stro­ny rodzi­ny, w 1363 roku w wie­ku 18 lat wstą­pi­ła do Sióstr od Poku­ty św. Domi­ni­ka ( III Zako­nu Domi­ni­kań­skie­go) w Sie­nie, przy­wdzia­ła habit, jed­nak nie zamiesz­ka­ła w domu zakon­nym, a w swo­im rodzin­nym. Przez trzy lata wio­dła życie zamknię­te. Czas ten spę­dza­ła u sie­bie w poko­ju, na modli­twie oraz kon­tem­pla­cji Pisma Świę­te­go. Wycho­dzi­ła jedy­nie na Msze Świę­te. W wie­ku 20 lat była już oso­bą w peł­ni ukształ­to­wa­ną, mistycz­ką. Poświę­ci­ła się posłu­dze ludziom znaj­du­ją­cym się w potrze­bie. Była pie­lę­gniar­ką w domach zakon­nych oraz w szpi­ta­lach, słu­żąc ludziom z naj­więk­szym odda­niem oraz poko­rą. czy­taj więcej …