Piękny wiersz o różańcu

1.  W małej izdeb­ce, tuż obok łóżka,

Z różań­cem w ręku klę­czy staruszka

Cze­muż to bab­ciu mówisz pacierze?

Bo ja w ich siłę napraw­dę wierzę.

2.  Wie­rzę, że te małe pacior­ki z dębiny

Moc mają ogrom­ną, odpusz­cza­ją winy

Gdy zawio­dą leka­rze, gdy zni­kąd pomocy

Ja, grzesz­nik nie­god­ny, korzy­stam z ich mocy

3. Pierw­sza dzie­siąt­ka jest za papieża

Niech nami kie­ru­je, Bogu powierza.

Dru­ga w inten­cji całe­go Kościoła

Modli­twą sil­ny wszyst­kie­mu podoła.

4, Trze­cia za męża, co zmarł i już jest w niebie

A może w czyść­cu, lub więk­szej potrzebie

Czwar­tą odma­wiam w inten­cji syna…

Przy tych sło­wach sta­rusz­ka pła­kać zaczyna

5. Był dobry chło­pak, lecz od ojca pogrzebu

Odwró­cił się od Boga, zło­rze­czył niebu

Nie rozu­miał, że Bóg w swo­jej miłości

Dał wol­ną wolę dla całej ludzkości.

6. Zaś czło­wiek dar ten bez­cen­ny i hojny

Zamie­nił na chci­wo­ści, wyzysk i wojny

I teraz, gdy wypa­dek czy wojen­na trwoga

Nie wini sie­bie, lecz zawsze Boga.

7. Myśla­łam, że syn, gdy zało­żył rodzinę,

Gdy wziął na ręce swą pierw­szą dziecinę,

Zro­zu­miał swe błę­dy, cel odna­lazł w życiu

Lecz on mimo rodzi­ny, pogrą­żył się w piciu.

8. Awan­tu­ry, alko­hol, płacz i siniaki

Cze­mu swym dzie­ciom los zgo­to­wał taki?

Nie było miło­ści, pie­nię­dzy, jedzenia,

Spo­kój był tyl­ko, gdy szedł do więzienia.

9. Ja zaś przez lata bio­rąc róża­niec do ręki,

Bogu pole­cam swych wnu­cząt udręki,

Lecz syn w nało­gu trwał dalej uparty,

Z czwar­tej dzie­siąt­ki robił sobie żarty.

10. „Lepiej pią­tą odma­wiaj sama za siebie

Bo żyjesz tyl­ko o wodzie i chlebie.

Na nic te posty i two­je modły,

Bo los już taki musi być podły.”

11. Pła­cze sta­rusz­ka, drżą wątłe ramiona.

Wie, że jest cho­ra, nie­dłu­go skona.

Co będzie z synem, z jego rodziną?

Czy znaj­dą dro­gę praw­dzi­wą, jedyną?

12. I zmar­ła nie­bo­ga. Wezwa­no syna

Ten twar­do powie­dział — nie moja to wina.

Lecz widząc w trum­nie mat­ki swej trupa,

Poczuł jak mu pęka na ser­cu skorupa.

13. Zoba­czył róża­niec swej zmar­łej matki,

W miej­scu czwar­tej dzie­siąt­ki zupeł­nie gładki.

Nie ma pacior­ków — patrzy i nie wierzy,

Pal­ca­mi star­te od milio­nów pacierzy.

14. Tyl­ko pią­ta dzie­siąt­ka była jak nowa,

Przy­po­mniał swe kpią­ce o niej słowa.

Na pal­cach zoba­czył od łań­cusz­ka rany,

Wybacz mi — krzyk­nął — Boże mój kochany!

15. Oży­ło w koń­cu syna sumienie,

Przy­się­gam ci mat­ko, że ja się zmienię.

Cało­wał zim­ne swej mat­ki dłonie,

Twarz łza­mi zora­ną i siwe skronie.

16. Rzu­cił nało­gi, oddał się Bogu,

Szczę­ście gości­ło w ich domu progu.

I codzien­nie wie­czo­rem, całą rodziną,

Róża­niec mówi­li za mat­ki przyczyną..”