O odręb­nej ducho­wo­ści kato­li­ków świec­kich [1] 

Sło­wo ducho­wość –  „wła­sny i szcze­gól­ny spo­sób życia w Chry­stu­sie, uwa­run­ko­wa­ny przez wła­ści­we  powo­ła­nie Boże”.

Racje za odręb­no­ścią ducho­wo­ści świeckich:

  • Ist­nie­nie w koście­le sta­nów ; kapłań­ski, świec­ki i zakon­ny. Dwa  pierw­sze sta­ny według przy­ję­tej w Koście­le nauki ist­nie­ją z usta­no­wie­nia Boże­go ( KPK, Kanon, 207; KK32, 43).

Stan zakon­ny  jest z usta­no­wie­nia kościel­ne­go (KPK 487,488; KK43).

Sobór Waty­kań­ski II uzna­je wyraź­nie odręb­ność sta­nu ludzi świec­kich w Kościele

( KK30 oraz roz­dział 4 KK).

Fakt stwier­dzo­ny przez Sobór Waty­kań­ski II osob­ne­go powo­ła­nia kato­li­ków świec­kich do życia wśród świa­ta. Jest ono odręb­ne  ale i prze­ciw­staw­ne w sto­sun­ku do powo­ła­nia kapłań­skie­go i zakonnego.

KK 31 mówi :  Pod nazwą świec­kich rozu­mie się tutaj wszyst­kich wier­nych chrze­ści­jan nie będą­cych człon­ka­mi sta­nu kapłań­skie­go i sta­nu zakon­ne­go praw­nie usta­no­wio­ne­go w Koście­le, mia­no­wi­cie wier­nych chrze­ści­jan, któ­rzy jako wcie­le­ni przez chrzest w Chry­stu­sa, usta­no­wie­ni jako Lud Boży i uczy­nie­ni na swój spo­sób uczest­ni­ka­mi kapłań­skie­go, pro­roc­kie­go i kró­lew­skie­go urzę­du Chry­stu­so­we­go, ze swej stro­ny spra­wu­ją wła­ści­we całe­mu ludo­wi chrze­ści­jań­skie­mu posłan­nic­two w Koście­le i w świecie. 

Wła­ści­wo­ścią spe­cy­ficz­ną laików jest ich cha­rak­ter świec­ki. Choć bowiem człon­ko­wie sta­nu kapłań­skie­go mogą cza­sem zaj­mo­wać się spra­wa­mi świec­ki­mi, wyko­nu­jąc nawet świec­kie zawo­dy, to z tytu­łu swe­go wyjąt­ko­we­go powo­ła­nia w spo­sób szcze­gól­ny i nie­ja­ko zawo­do­wo prze­zna­cze­ni są do służ­by świę­tej, zakon­ni­cy znów przez swój spo­sób życia dają wspa­nia­łe i zaszczyt­ne świa­dec­two temu, iż świat nie może się prze­mie­nić i ofia­ro­wać się Bogu bez ducha ewan­ge­licz­nych bło­go­sła­wieństw. Nato­miast zda­niem ludzi świec­kich, z tytu­łu wła­ści­we­go im powo­ła­nia, jest szu­kać Kró­le­stwa Boże­go zaj­mu­jąc się spra­wa­mi świec­ki­mi i kie­ru­jąc nimi po myśli Bożej. Żyją oni w świe­cie, to zna­czy pośród wszyst­kich razem i poszcze­gól­nych spraw i obo­wiąz­ków świa­ta, i w zwy­czaj­nych warun­kach życia rodzin­ne­go i spo­łecz­ne­go, z któ­rych nie­ja­ko utka­na jest ich egzy­sten­cja. Tam ich Bóg powo­łu­je, aby wyko­nu­jąc wła­ści­we sobie zada­nia, kie­ro­wa­ni duchem ewan­ge­licz­nym przy­czy­nia­li się do uświę­ce­nia świa­ta na kształt zaczy­nu, od wewnątrz nie­ja­ko, i w ten spo­sób przy­kła­dem zwłasz­cza swe­go życia pro­mie­niu­jąc wia­rą, nadzie­ją i miło­ścią, uka­zy­wa­li innym Chry­stu­sa. Szcze­gól­nym więc ich zada­niem jest tak roz­świe­tlać wszyst­kie spra­wy docze­sne, z któ­ry­mi ści­śle są zwią­za­ni, i tak nimi kie­ro­wać, aby się usta­wicz­nie doko­ny­wa­ły i roz­wi­ja­ły po myśli Chry­stu­sa i aby słu­ży­ły chwa­le Stwo­rzy­cie­la i Odkupiciela. 

 

  • Aby świec­cy kato­li­cy byli zdol­ni do uświę­ca­nia świa­ta na kształt ewan­ge­licz­ne­go zaczy­nu, koniecz­ne są pre­dys­po­zy­cje wewnętrz­ne czy­li odręb­na ducho­wość „ spo­sób życia w Chrystusie”.
  • Racją III jest stwier­dze­nie przez Sobór waty­kań­ski II istot­nej róż­ni­cy mię­dzy kapłań­stwem powszech­nym wier­nych, a kapłań­stwem urzę­do­wym, czy­li  hie­rar­chicz­nym „ Kapłań­stwo zaś powszech­ne wier­nych i kapłań­stwo urzę­do­we czy­li hie­rar­chicz­ne…., róż­nią się isto­tą, a nie stop­niem tyl­ko”. (KK 10) Ta istot­na róż­ni­ca uczest­nic­twa w kapłań­stwie Chry­stu­so­wym wypły­wa  z inne­go spo­so­bu uczest­ni­cze­nia w  „życiu w Chry­stu­sie”,  Kapła­ni – w oso­bie Chry­stu­sa”, a świec­cy – na bazie Sakra­men­tu Chrztu.
  • Racja IV – Za ist­nie­niem odręb­nej ducho­wo­ści świec­kich jest wła­sne zada­nie apo­stol­skie laika­tu (DA , KDK) nato­miast  „ obec­ność Kościo­ła w świe­cie współ­cze­snym doko­nu­je się przede wszyst­kim wła­śnie przez ludzi świec­kich, któ­rzy otrzy­ma­li osob­ne powo­ła­nie do bycia w świe­cie” . „Tam ich Bóg powo­łu­je”. ( KK 31) do mał­żeń­stwa i życia rodzin­ne­go, do zawo­du świec­kie­go, do dzia­łal­no­ści kul­tu­ral­nej, eko­no­micz­nej,  spo­łecz­nej, poli­tycz­nej itd. Wpły­wa to wszyst­ko na spe­cy­fi­kę apo­stol­stwa ludzi świec­kich. (Por. KK 31, 35, 36,;DA 2,7)

„Świec­cy powin­ni pod­jąć trud odno­wy porząd­ku docze­sne­go jako wła­sne zada­nie (apo­stol­skie) i speł­niać je  bez­po­śred­nio i zde­cy­do­wa­nie, kie­ru­jąc się świa­tłem Ewan­ge­lii i duchem Kościo­ła, przy­na­gle­ni miło­ścią chrze­ści­jań­ską” (DA 7).

 

WNIOSEK:

Na bazie tego stwier­dza­my, że ist­nie­je odręb­na i spe­cy­ficz­na ducho­wość wła­ści­wa świec­kim chrześcijanom.

 

Lite­ra­tu­ra pomoc­ni­cza, zob. J P II Adhor­ta­cja Apo­stol­ska „Chri­sti­fi­de­les laici” (1988 r.) roz­dział I – „God­ność kato­li­ków świec­kich” i roz­dział V- For­ma­cja kato­li­ków świeckich”

 

[1] E. Weron , O odręb­nej ducho­wo­ści kato­li­ków  świec­kich,  w; Budze­nie Olbrzy­ma, Pal­lo­ti­num, Poznań 1995, s. 83–85