TEMAT III: Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa oraz sylwetki świętych patronów.

TEMAT III: Histo­ria Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa oraz syl­wet­ki świę­tych patronów.

1.Historia Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa 08.12.1808 roku ksiądz kano­nik Fran­ci­szek Alber­ti­ni z pomo­cą księ­dza św. Kaspra del Bufa­lo zało­żył „Brac­two Prze­naj­droż­szej Krwi Nasze­go Pana Jezu­sa Chry­stu­sa”. Celem brac­twa był kult Krwi Chry­stu­sa, a jed­no­cze­śnie peł­nie­nie dzieł miło­sier­dzia wobec ludzi bied­nych i zagubionych.
W 1815 roku papież Pius VII zatwier­dził Brac­two i pod­niósł je do god­no­ści Arcy­brac­twa (tzn. nadał mu cha­rak­ter ogól­no­ko­ściel­ny a nie, jak było dotych­czas, zwią­za­ny z die­ce­zją rzymską).

 

W 1851 roku ksiądz Jan Mer­li­ni, ówcze­sny gene­rał Zgromadzenia
Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa powo­łał „Poboż­ne Zjed­no­cze­nie Prze­naj­droż­szej Krwi” („Pia Unio”). Zjed­no­cze­nie mia­ło iden­tycz­ne cele, pozo­sta­wa­ło jed­nak pod odpo­wie­dzial­no­ścią i opie­ką zgromadzenia.
Po Sobo­rze Waty­kań­skim II roz­po­czę­to odno­wę Kościo­ła w tym zako­nów i roz­ma­itych sto­wa­rzy­szeń kościel­nych. W roku 1983 zosta­ły zatwier­dzo­ne przez Sto­li­cę Apostolską
odno­wio­ne „Sta­tu­ty Generalne”.
Zjed­no­cze­nie przy­ję­ło nazwę: „Unio San­gu­is Chri­sti” („Unia Krwi Chry­stu­sa”), któ­ra to nazwa, zależ­nie od spe­cy­fi­ki dane­go kra­ju, zna­la­zła swo­je odpo­wied­nie tłu­ma­cze­nie. W Pol­sce ist­nie­je jako „Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa” (gru­py pro­wa­dzo­ne przez Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa) oraz „Sto­wa­rzy­sze­nie Krwi Chry­stu­sa” (gru­py pro­wa­dzo­ne przez Ado­ra­tor­ki Krwi Chrystusa).
Pro­ces odno­wy trwa nadal, jego wyra­zem jest komi­sja powo­ła­na do rewi­zji „Sta­tu­tów Gene­ral­nych”. W jej skład weszli repre­zen­tan­ci grup USC dzia­ła­ją­cych w Euro­pie, Kana­dzie, Tan­za­nii, Indiach. Wypra­co­wa­ny został nowy model zarzą­du i repre­zen­ta­cji poszcze­gól­nych regio­nów. Doda­no rów­nież nowe akcen­ty teo­lo­gicz­ne, uka­zu­ją­ce jesz­cze bar­dziej bogac­two teo­lo­gii Krwi Chrystusa.
Owoc pra­cy mię­dzy­na­ro­do­wej komi­sji w posta­ci tek­stu „Sta­tu­tów Gene­ral­nych” został zapre­zen­to­wa­ny Radzie Gene­ral­nej Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa oraz Radzie Gene­ral­ne Ado­ra­to­rek Krwi Chry­stu­sa. W lip­cu 2010 roku został dany do zatwier­dze­nia Sto­li­cy Apostolskiej.
Pierw­sze gru­py USC w Pol­sce powsta­ły w 1981 roku na tere­nie die­ce­zji wro­cław­skiej i czę­sto­chow­skiej pod opie­ką Ado­ra­to­rek Krwi Chry­stu­sa. W tym też roku na zaproszenie
Prze­ło­żo­nej Pro­win­cjal­nej ASC reko­lek­cje popro­wa­dził misjo­narz Krwi Chry­stu­sa ks. Win­fried Wermter.
Rok 1983 uzna­je się za roz­po­czę­cie dzia­łal­no­ści Zgro­ma­dze­nia Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa w Pol­sce (reje­stra­cja przez wła­dze pań­stwo­we nastą­pi­ła w 1987 roku). W tym też Kard. F. Alber­ti­ni Ks. J. Mer­li­ni, CPPS roku powsta­je pierw­szy dom zgro­ma­dze­nia w Czę­sto­cho­wie przy ul. Mąko­szy 1 (ówcze­sna Miczurina).
Z uwa­gi na panu­ją­cą w kra­ju sytu­ację poli­tycz­ną nie­moż­li­we było ofi­cjal­ne dzia­ła­nie misjo­na­rzy takie jak nabór kan­dy­da­tów, dom stu­diów teo­lo­gicz­nych itd. Cię­żar dzia­łal­no­ści domu został prze­nie­sio­ny na for­ma­cję ducho­wą świec­kich. W każ­dy week­end odby­wa­ły się spo­tka­nia for­ma­cyj­ne, któ­re zaowo­co­wa­ły roz­wo­jem Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa a z cza­sem przy­nio­sły powo­ła­nia do misjo­na­rzy jak też zgro­ma­dzeń żeńskich.

2. Syl­wet­ki świę­tych patronów

Św. Kasper del Bufalo
Uro­dził się 06.01.1786r w Rzy­mie. Już od mło­dych lat poświę­cił się pra­cy apo­stol­skiej, docie­ra­jąc do wie­lu róż­nych śro­do­wisk. Jako kapłan w 1808 r. wraz z kano­ni­kiem Fran­cisz­kiem Alber­ti­nim przy­czy­nił się do
powsta­nia Brac­twa Krwi Chrystusa.
Gdy Napo­le­on zajął Pań­stwo Kościel­ne, mło­dy kapłan musiał opu­ścić Rzym i udać się na wygna­nie. Po kolej­nej odmo­wie zło­że­nia przy­się­gi posłu­szeń­stwa cesa­rzo­wi wię­zio­ny był w naj­cięż­szych wię­zie­niach (Lugo,
Immola).
Po powro­cie z wygna­nia wraz z zało­żo­nym przez sie­bie w r.1815 Zgro­ma­dze­niem Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa, zajął się odno­wą moral­ną ludu i for­ma­cją ducho­wień­stwa. Oso­bi­ście popro­wa­dził ponad 300 misji
ludo­wych, nie licząc reko­lek­cji i innych dzieł apo­stol­skich oraz stwo­rzył sieć domów misyj­nych i rekolekcyjnych.
Dzię­ki pra­cy misjo­na­rzy opa­no­wa­no pla­gę ban­dy­ty­zmu na całym Pół­wy­spie Apenińskim.
Świę­ty Kasper przy­czy­nił się rów­nież do zało­że­nia Zgro­ma­dze­nia Ado­ra­to­rek Krwi Chry­stu­sa przez św. Marię De Mat­tias. Zmarł z wycień­cze­nia jako „ofia­ra miło­ści bliź­nie­go”, po wygło­sze­niu swo­jej ostat­niej misji w Rzy­mie i posłu­dze cho­rym w cza­sie epi­de­mii cho­le­ry 28.12.1837 r.
Papież Pius X doko­nał uro­czy­stej beaty­fi­ka­cji 18.12.1904 r., a 12.06.1954 r Papież Pius XII kano­ni­zo­wał go. Litur­gicz­ne wspo­mnie­nie: 21.10.

Św. Fran­ci­szek Ksawery
Uro­dził się 07.04.1504 r w kra­ju Basków w Hisz­pa­nii. Jego ojciec był dok­to­rem uni­wer­sy­te­tu w Bolo­nii, pre­zy­den­tem Rady Kró­lew­skiej Navar­ry. W 1525 r Fran­ci­szek pod­jął stu­dia teo­lo­gicz­ne w Pary­żu. Po
uzy­ska­niu stop­nia magi­stra przez jakiś czas był wykładowcą.
Pod­czas stu­diów zapo­znał się z bł. Pio­trem Favre (1526) i św. Igna­cym Loy­olą (1529).
15.08.1534 r na Mont­mar­te, w kapli­cy Męczen­ni­ków wszy­scy trzej przy­ja­cie­le oraz czte­rej inni towa­rzy­sze zło­ży­li ślu­by, dając począ­tek nowe­mu zako­no­wi ‑Towa­rzy­stwu Jezusowemu.
W latach 1537 ‑1538 Fran­ci­szek apo­sto­ło­wał w Bolo­nii, a potem powró­cił do Rzy­mu, gdzie wraz z towa­rzy­sza­mi oddał się pra­cy dusz­pa­ster­skiej oraz cha­ry­ta­tyw­nej. 27.09.1540 r papież Paweł III zaapro­bo­wał nowe dzieło.
07.04.1541 r Fran­ci­szek zaopa­trzo­ny w kró­lew­skie peł­no­moc­nic­twa oraz mandat
lega­ta papie­skie­go wyru­szył na misje do Indii. Po trzy­na­stu mie­sią­cach podro­ży, 06.05.1542r , sta­tek przy­był do Goa, poli­tycz­nej i reli­gij­nej wów­czas sto­li­cy por­tu­gal­skiej kolo­nii w Indiach. Świę­ty zabrał się ener­gicz­nie do wygła­sza­nia kazań, kate­chi­za­cji dzie­ci i doro­słych, spo­wia­dał, odwie­dzał chorych.
W roku 1547 udał się do Japo­nii, gdzie dla wia­ry pozy­skał 1000 osób. Po utwo­rze­niu nowej pro­win­cji zakon­nej, zało­żył nowi­cjat zako­nu i dom stu­diów. Jego wiel­kim pra­gnie­niem było dostać się do Chin. Nie­ste­ty nie uda­ło mu się to za życia.
Utru­dzo­ny podró­żą i zabój­czym kli­ma­tem roz­cho­ro­wał się na wyspie San­cian. Zmarł w nocy 2/3.12.1552 r.
Do chwa­ły bło­go­sła­wio­nych wyniósł go Papież Paweł V w 1619 roku, trzy lata później
został kano­ni­zo­wa­ny przez papie­ża Grze­go­rza XV.
W 1910 r. papież św. Pius X ogło­sił św. Fran­cisz­ka patro­nem Dzie­ła Rozkrzewiania
Wia­ry, a w roku 1927 Papież Pius XI, wraz ze św. Tere­są od Dzie­ciąt­ka Jezus, ustanowił
głów­nym patro­nem misji kato­lic­kich. Litur­gicz­ne wspo­mnie­nie: 03.12.

Św. Maria De Mattias
Uro­dzi­ła się 04.02.1805 r w Vallecorsa.
Dzię­ki roz­mo­wom z ojcem zdo­by­ła wie­dzę kate­chi­zmo­wą i na temat Pisma św. Poprzez czy­ta­nie Pisma św.
Dowia­dy­wa­ła się o wyda­rze­niach biblij­nych oraz roz­wi­ja­ła wiel­ką miłość do Jezu­sa, Baran­ka ofiar­ne­go za zba­wie­nie ludzkości.
Wszyst­ko to dzia­ło się w latach 1810 — 1825, kie­dy w jej miej­sco­wo­ści i całej oko­li­cy prze­ży­wa­no okres tra­gicz­ne­go ban­dy­ty­zmu. W duszy Marii doj­rze­wa­ła kon­fron­ta­cja mię­dzy krwią ludz­ką prze­la­ną z nie­na­wi­ści i zemsty, a Krwią Chry­stu­sa, któ­ra zosta­ła prze­la­na z miło­ści, dla zba­wie­nia wszyst­kich ludzi.
W 1822 r do Val­le­cor­sa przy­był św. Kasper, aby gło­sić misje ludo­we. Było to szcze­gól­ne doświad­cze­nie w życiu 17-let­niej Marii, któ­ra zapra­gnę­ła czy­nić to, co czy­nił ten misjonarz.
Pod kie­row­nic­twem św. Kaspra 04.03.1834 roku zało­ży­ła Zgro­ma­dze­nie Sióstr Ado­ra­to­rek Krwi Chry­stu­sa. Na proś­bę bisku­pa die­ce­zji Anga­ni otwo­rzy­ła szko­łę dla dziew­cząt. Maria
pra­gnę­ła refor­my spo­łe­czeń­stwa i świa­ta, nie ogra­ni­cza­ła się do samej szko­ły, gro­ma­dzi­ła mat­ki i mło­dzież, aby katechizować.
Życie Marii prze­bie­ga­ło w nie­ustan­nym pra­gnie­niu „spra­wia­nia przy­jem­no­ści Bogu” oraz rado­snym zaan­ga­żo­wa­niu się w pomoc „dro­gie­mu bliź­nie­mu”, aby mógł poznać tajem­ni­cę miło­ści Boga do ludzkości.
Maria De Mat­tias zmar­ła w Rzy­mie 20.08.1866 r. Beaty­fi­ko­wa­na zosta­ła przez Papie­ża Piu­sa XII 01.10.1950 r. Uro­czy­stej kano­ni­za­cji na pla­cu św. Pio­tra doko­nał Jan Paweł II 18.03.2003 r. Litur­gicz­ne wspo­mnie­nie: 04.02.

Św. Kata­rzy­na ze Sieny
Uro­dzi­ła się 25.03.1347 r jako 23 z dwa­dzie­ścior­ga pię­cior­ga dzie­ci Jaku­ba Benin­ca­sy i Lapy Pian­gen­ti. Już jako kil­ku­let­nia dziew­czyn­ka była prze­nik­nię­ta duchem pobożności.
Wspie­ra­na Bożą łaską w wie­ku sied­miu lat zło­ży­ła Bogu w ofie­rze swo­je dzie­wic­two. Z tego powo­du w wie­ku 12 lat popa­dła w ostry kon­flikt z mat­ką, któ­ra chcia­ła wydać ją za mąż. Kata­rzy­na kate­go­rycz­nie odmó­wi­ła, a gdy nie pomo­gły per­swa­zje i bła­ga­nia — obcię­ła włosy.
Pomi­mo wie­lu trud­no­ści ze stro­ny rodzi­ny, w 1363r wstą­pi­ła do Sióstr od Poku­ty św.
Domi­ni­ka (ter­cja­rek domi­ni­kań­skich) w Sie­nie. Pod koniec kar­na­wa­łu 1367r., podczas
noc­nej modli­twy, doko­na­ły się mistycz­ne zaślu­bi­ny z Chrystusem.
Prze­ma­wia­ła i pisa­ła listy w imie­niu Boskie­go oblu­bień­ca do naj­zna­ko­mit­szych osób ówcze­snej Euro­py, tak duchow­nych,  jak i świec­kich. Sku­pi­ła wokół sie­bie eli­tę Sie­ny, dla któ­rej sta­ła się prze­wod­nicz­ką i mistrzy­nią duchową.
Na sku­tek dzia­ła­nia osób jej nie­przy­chyl­nych Kata­rzy­na zosta­ła wezwa­na przed try­bu­nał inkwi­zy­cji we Flo­ren­cji. Po wni­kli­wym roz­pa­trze­niu spra­wy orze­czo­no, że nie ma żad­nej here­zji w wypo­wie­dziach Świę­tej ani w jej pismach.
Kie­dy Kata­rzy­na wró­ci­ła do Sie­ny, Wło­chy nawie­dzi­ła dżu­ma. Świę­ta z odda­niem poma­ga­ła chorym.
Dnia 01.04.1375 r otrzy­ma­ła styg­ma­ty, któ­re aż do śmier­ci ukry­wa­ła przed świa­tem. Cza­sy, w któ­rych przy­szło Kata­rzy­nie żyć, przy­pa­dły na tzw. okres nie­wo­li awi­nioń­skiej, kie­dy papie­że uza­leż­nie­ni byli od kró­lów fran­cu­skich. Na sku­tek usil­nej inter­wen­cji Świę­tej Papież Grze­gorz XI osta­tecz­nie powró­cił do Rzymu.
Umar­ła z wyczer­pa­nia 29.04.1380 r w Rzymie.
Pozo­sta­wi­ła po sobie trzy dzie­ła, któ­re zawie­ra­ją jej naukę: „Dia­log o Bożej Opatrz­no­ści”, „Listy” oraz „Modli­twy”.
Papież Pius II 26.06.1461 r w bazy­li­ce św. Pio­tra doko­nał uro­czy­stej kanonizacji
Słu­gi Bożej. W nagro­dę za ponie­sio­ne tru­dy w obro­nie Kościo­ła Pius IX w 1866 r ogło­sił św.
Kata­rzy­nę dru­gą po św. Pio­trze, patron­ką Rzymu.
W 1939 r Papież Pius XII pro­kla­mo­wał św. Kata­rzy­nę dru­gą obok św. Fran­cisz­ka z Asy­żu, patron­ką Ita­lii, a Paweł VI w 1970 r ogło­sił ją dok­to­rem Kościo­ła. Papież Jan Paweł II ogło­sił ją w 1999 r współ­pa­tron­ką Euro­py. Litur­gicz­ne wspo­mnie­nie: 29.04.

Opr.: Ks. Dawid Wró­blew­ski CPPS, Br. Helio­dor Sikor­ski WKC