Regulamin Wspólnoty Krwi Chrystusa
Regionu Polskiego (WKC)

Wstęp do Regu­la­mi­nu Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa Regio­nu Polskiego

Dzię­ku­je­my Bogu za fakt zatwier­dze­nia w dniu 6‑go maja 2017 roku Regu­la­mi­nu WKC, któ­ry już ist­niał i był spi­sy­wa­ny od wie­lu lat, od począt­ku ist­nie­nia naszej Wspól­no­ty w Pol­sce.  Dzię­ku­je­my Wszyst­kim, któ­rzy pra­co­wa­li zarów­no indy­wi­du­al­nie, jak i w komi­sjach do tego celu spe­cjal­nie powo­ła­nych. Szcze­gól­nie dzię­ku­je­my byłym Mode­ra­to­rom Kra­jo­wym WKC może wspo­mnę tych z ostat­nich kaden­cji ks. Mariu­szo­wi Szy­ku­le CPPS,  ani­ma­to­rom kra­jo­wym  WKC Bar­ba­rze Błasz­czyk, Jerze­mu Der­da­ko­wi, Cze­sła­wie Nowak, Tere­sie Świ­der­skiej,  Jaro­sła­wo­wi  Wołod­kie­wi­czo­wi i całej Komi­sji Regu­la­mi­no­wej, któ­rzy pie­lę­gno­wa­li dobre i wła­ści­we meto­dy for­ma­cyj­ne, zwy­cza­je i to wszyst­ko co sta­no­wi cha­ry­zmat i ducho­wość Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.

Regu­la­min uszcze­gó­ła­wia Sta­tut Regio­nal­ny Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa, w ten spo­sób pre­cy­zu­jąc nasz cha­ry­zmat, jak też ducho­wość, przez któ­rą chce­my dążyć do świę­to­ści, do nasze­go zba­wie­nia jako oso­by świec­kie, powo­ła­ne do życia we Wspól­no­cie, poko­nu­jąc  trud­no­ści   żyjąc w środ­ku  współ­cze­sne­go  świa­ta. Świec­cy mają prze­mie­niać ten świat na kształt zaczy­nu – od wewnątrz na wzór Maryi, przez świa­dec­two swo­je­go życia. Bar­dzo waż­nym dla roz­wo­ju oraz  jed­no­ści Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa będzie pozna­nie i prze­strze­ga­nie jego  przez wszyst­kich człon­ków WKC. Dla­te­go też war­to, aby na spo­tka­niach coty­go­dnio­wych lub mie­sięcz­nych w ramach for­ma­cji był on czy­ta­ny punkt po punk­cie razem ze Sta­tu­tem WKC,  do cze­go szcze­gól­nie ser­decz­nie zachęcam.

Celem Regu­la­mi­nu WKC jest tak­że inte­gro­wa­nie całej Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa w Pol­sce, uka­zy­wa­nie jej toż­sa­mo­ści, bogac­twa i spe­cy­fi­ki pośród innych cha­ry­zma­tów całe­go Kościo­ła. Ist­nie­je­my w Koście­le i dla Kościo­ła, jeste­śmy jed­nym z pięk­nych darów Ducha Świę­te­go niczym kwia­ty, któ­re mają pach­nieć na Chwa­łę Bożą i poży­tek ludzi szcze­gól­nie zra­nio­nych i potrze­bu­ją­cych pomo­cy. Jeste­śmy powo­ła­ni, by stać się Krwią Chry­stu­sa dla współ­cze­sne­go świa­ta. Zwłasz­cza ani­ma­to­rzy na wszyst­kich szcze­blach są odpo­wie­dzial­ni za wdra­ża­nie w życie zasad i reguł niniej­sze­go Regulaminu.

Przez wsta­wien­nic­two Maryi, Mat­ki I Kró­lo­wej Prze­naj­droż­szej Krwi Chry­stu­sa oraz patro­nów św. Fran­cisz­ka Ksa­we­re­go, św. Marii de Mat­tias, św. Kaspra del Bufa­lo zawie­rza­my Bogu reali­za­cję tego Regulaminu

Z modli­twą i bło­go­sła­wień­stwem  Mode­ra­tor Kra­jo­wy Wspól­no­ty Krwi Chrystusa

Ks. Bogu­sław Wit­kow­ski CPPS wraz
z Ani­ma­to­ra­mi Kra­jo­wy­mi Tere­są Świ­der­ską i Jaro­sła­wem Wołodkiewiczem

Czę­sto­cho­wa 24.05.2017 r.

Rozdział I
Podstawy prawne

§1

  1. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa jest publicz­nym sto­wa­rzy­sze­niem wier­nych. Na tere­nie Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej dzia­ła na pod­sta­wie Sta­tu­tu Gene­ral­ne­go zatwier­dzo­ne­go przez Papie­ską Radę ds. Świec­kich dnia 24 maja 1988 r., art. 4, oraz w opar­ciu o prze­pi­sy Kodek­su Pra­wa Kano­nicz­ne­go (kan. 312–320) i jest orga­ni­za­cją kościel­ną w rozu­mie­niu art. 34 ust. 1 pkt 1 usta­wy z dnia 17 maja 1989 r. o sto­sun­ku Pań­stwa do Kościo­ła Kato­lic­kie­go w Rze­czy­po­spo­li­tej Polskiej.
  2. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa dzia­ła na pod­sta­wie Sta­tu­tu Regio­nu Pol­skie­go WKC, uchwa­lo­ne­go i zatwier­dzo­ne­go przez Zebra­nie Kra­jo­we dnia 9 maja 2015 r.
  3. Pod­sta­wę praw­ną opra­co­wa­nia niniej­sze­go Regu­la­mi­nu sta­no­wi §40 Sta­tu­tu Regio­nu Pol­skie­go Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.

Rozdział II
Postanowienia ogólne 

§2

  1. Ile­kroć w Regu­la­mi­nie mowa jest o Wspól­no­cie lub WKC, doty­czy to Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa w Regio­nie Polskim.
  2. Regu­la­min okre­śla struk­tu­rę orga­ni­za­cyj­ną Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa na tere­nie Regio­nu Pol­skie­go, w skład któ­rej wcho­dzą Pod­re­gio­ny: Czę­sto­chow­ski, Oża­row­ski, Swa­rzew­ski i Zamoj­ski oraz nowe, gdy kano­nicz­nie powstaną.
  3. Pod­sta­wo­wym miej­scem funk­cjo­no­wa­nia Gru­py WKC jest para­fia, na tere­nie któ­rej dzia­ła dana grupa.
  4. Wszyst­kie Gru­py WKC w Pod­re­gio­nie dzia­ła­ją pod kie­run­kiem Moderatora
  5. Regu­la­min WKC doty­czy wszyst­kich człon­ków Wspól­no­ty, oprócz Wspól­no­ty WKC Mło­dych i innych grup.
  6. Regu­la­min okre­śla cele i zada­nia szcze­gó­ło­we Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa, pra­wa i obo­wiąz­ki człon­ków Wspól­no­ty oraz wewnętrz­ną organizację.

Roz­dział III
Cele i zada­nia Wspól­no­ty Krwi Chrystusa 

§3

  1. Cele Wspól­no­ty i spo­so­by ich reali­za­cji wyni­ka­ją ze Sta­tu­tu Regio­nu Pol­skie­go WKC (§ 9–10).
  2. Głów­nym zada­niem Wspól­no­ty zgod­nie z cha­ry­zma­tem jest auten­tycz­ne otwie­ra­nie z miło­ścią swo­je­go ser­ca dla krwa­wią­ce­go Zbawiciela.
  3. Wspól­no­ta na pierw­szym miej­scu sta­wia współ­pra­cę z Kościo­łem lokal­nym i podej­mu­je ini­cja­ty­wy w uzgod­nie­niu z Księ­dzem Proboszczem.
  4. Pod­sta­wo­wym miej­scem reali­za­cji celów i zadań Wspól­no­ty jest wła­sna rodzi­na, para­fia oraz śro­do­wi­sko, w któ­rym na co dzień żyjemy.
  5. Istot­nym celem i zada­niem jest roz­sze­rza­nie ducho­wo­ści Krwi Chrystusa.
  6. Szcze­gól­nym zada­niem Wspól­no­ty jest posłu­ga w hospi­cjach, szpi­ta­lach, wię­zie­niach, domach opie­ki i innych miej­scach szcze­gól­nej tro­ski o czło­wie­ka cierpiącego.

§4

Zarzą­dza­nie i odpowiedzialność

  1. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa w Regio­nie Pol­skim dzia­ła pod kie­row­nic­twem i odpo­wie­dzial­no­ścią Zgro­ma­dze­nia Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa (CPPS).
  2. Za for­ma­cję człon­ków Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa odpo­wie­dzial­ni są Mode­ra­to­rzy Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa powo­ła­ni przez Pro­win­cja­ła CPPS.
  3. Mode­ra­tor Kra­jo­wy Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa wspól­nie z Ani­ma­to­ra­mi Kra­jo­wy­mi two­rzą Radę Kra­jo­wą WKC, któ­ra jest zarzą­dem Wspól­no­ty w Regio­nie Polskim.
  4. Rada Kra­jo­wa WKC przy­naj­mniej raz w roku wizy­tu­je Pod­re­gio­ny WKC w Regio­nie Pol­skim  po wcze­śniej­szym usta­le­niu ter­mi­nu z Radą dane­go Podregionu.
  5. Na tere­nie die­ce­zji zgo­dę na powsta­nie i dzia­łal­ność WKC wyda­je Biskup miej­sca na proś­bę odpo­wie­dzial­nych WKC.
  6. Oprócz Rady Die­ce­zjal­nej rów­nież Mode­ra­tor WKC może skie­ro­wać proś­bę do  Księ­dza Bisku­pa, aby mia­no­wał Księ­dza Opie­ku­na WKC w die­ce­zji, a tak­że do Księ­dza Pro­bosz­cza aby powo­łał Ks. Opie­ku­na WKC w danej parafii.
  7. Rola i zada­nia Księ­dza Opie­ku­na WKC w die­ce­zji i w parafii:

1) Opie­ka duchowa

Rola Księ­dza Opie­ku­na  nie doty­czy bez­po­śred­nio inge­ren­cji w  spra­wy orga­ni­za­cyj­ne i per­so­nal­ne WKC w die­ce­zjach lub w para­fiach.  Księ­ża Opie­ku­no­wie zapro­sze­ni są do zapo­zna­nia się z cha­ry­zma­tem i ducho­wo­ścią Krwi Chry­stu­sa, i do współ­pra­cy z Mode­ra­to­rem Kra­jo­wym, Mode­ra­to­ra­mi Pod­re­gio­nów i ani­ma­to­ra­mi WKC poprzez spo­tka­nia z nimi, uczest­nic­two w reko­lek­cjach, sym­po­zjach o ducho­wo­ści Krwi Chry­stu­sa, w dniach sku­pie­nia w Domach Misyj­nych, w warsz­ta­tach, czu­wa­niach, odpu­stach WKC itp.

2) Uczest­nic­two w spotkaniach.

  1. a) Ksiądz Opie­kun WKC zapro­szo­ny jest do  uczest­ni­cze­nia  w comie­sięcz­nych spo­tka­niach die­ce­zjal­nych, para­fial­nych  oraz w gru­pie Krwi
  2. b) Ksiądz Opie­kun WKC lub inny kapłan  może uczest­ni­czyć w spo­tka­niach tygo­dnio­wych i die­ce­zjal­nych WKC w roli uczest­ni­ka  lub wypeł­nia­jąc funk­cje kapłań­skie przez spra­wo­wa­nie Eucha­ry­stii, Sakra­men­tu Poku­ty, gło­sze­nie homi­lii, kon­fe­ren­cji, wysta­wie­nia Naj­święt­sze­go Sakra­men­tu, czu­wa­jąc nad cało­ścią for­ma­cji WKC czy jest ona zgod­na z nauką Kościo­ła Katolickiego.

3) Pomoc przy uro­czy­sto­ściach die­ce­zjal­nych i parafialnych.

4) Opie­kun die­ce­zjal­ny peł­ni rolę łącz­ni­ka mię­dzy Wspól­no­tą, szcze­gól­nie pomię­dzy ani­ma­to­ra­mi die­ce­zjal­ny­mi a Kurią Bisku­pią. Pre­zen­tu­je Wspól­no­tę na róż­nych spotkaniach.

5) Opie­kun para­fial­ny peł­ni rolę łącz­ni­ka mię­dzy Wspól­no­tą, szcze­gól­nie pomię­dzy ani­ma­to­ra­mi para­fial­ny­mi a Księ­dzem Proboszczem.

Rozdział IV
Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa
§ 5
Formy przynależności do WKC

  1. Ist­nie­ją nastę­pu­ją­ce for­my przy­na­leż­no­ści we Wspól­no­cie Krwi Chrystusa:
    1) Gru­py Krwi Chrystusa,
    2) przy­na­leż­ność indywidualna.
  2. For­mą pre­fe­ro­wa­ną przy­na­leż­no­ści do Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa jest Gru­pa Krwi Chrystusa.
    1) Ist­nie­ją dwa rodza­je grup:
    2) Gru­py misyj­ne – z roz­wa­ża­niem Sło­wa Boże­go, życiem „Sło­wem Życia”, wymia­ną doświad­czeń oraz dzia­ła­niem apostolskim;
    a) Gru­py modli­tew­ne — z roz­wa­ża­niem Sło­wa Boże­go, życiem „Sło­wem Życia” i wymia­ną doświadczeń.
    3) Gru­pa powin­na liczyć do 7 osób, jeże­li licz­ba osób jest więk­sza, nale­ży gru­pę podzie­lić na dwie.
    4) Każ­dy uczest­nik gru­py powi­nien trosz­czyć się o nowe powo­ła­nia do WKC, poprzez zapra­sza­nie nowych osób do udzia­łu w spo­tka­niach w grupie.
  3. Przy­na­leż­ność indy­wi­du­al­na obejmuje:
    1) Człon­ków, któ­rzy ze wzglę­du na wiek, stan zdro­wia, czy brak gru­py nie mogą uczest­ni­czyć w spo­tka­niach gru­py, ale pra­gną ducho­wej łącz­no­ści z nią.
    2) Zapi­sa­nych dotych­czas indy­wi­du­al­nie do WKC, któ­rzy żyją w łącz­no­ści ducho­wej ze Wspól­no­tą oraz:a) pro­pa­gu­ją w swo­im oto­cze­niu modli­twy do Krwi Chrystusa;
    b) two­rzą „róże” Koron­ki do Krwi Chrystusa;
    c) uczest­ni­czą w spo­tka­niach otwar­tych dla wszystkich;
    d) korzy­sta­ją z dóbr ducho­wych (np. odpu­sty) Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.

3) Nowo przy­ję­tych do WKC w sytu­acji wyjątkowej.
4) Człon­ków innych rodzin zakon­nych, bądź osób ducho­wo zwią­za­nych z nimi, któ­rzy wyra­zi­li pra­gnie­nie życia w ducho­wej łącz­no­ści ze Wspól­no­tą Krwi Chrystusa.

  1. Czci­cie­le Krwi Chry­stu­sa, nie będą­cy człon­ka­mi Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa (sym­pa­ty­cy), są zapro­sze­ni do udzia­łu w spo­tka­niach WKC otwar­tych dla wszyst­kich oraz w sku­pie­niach i reko­lek­cjach w ducho­wo­ści Krwi Chry­stu­sa dla wszystkich.
    Sym­pa­ty­cy nie mogą pro­wa­dzić żad­nych dzia­łań w imie­niu Wspólnoty.
  2. Człon­ko­wie, a zwłasz­cza ani­ma­to­rzy, są wezwa­ni do wier­no­ści Cha­ry­zma­to­wi Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.

§ 6

Pod­sta­wo­we zasa­dy roz­po­czę­cia dzia­łal­no­ści WKC w parafii

  1. Wspól­no­ta Krwi Chry­stu­sa sta­wia na pierw­szym miej­scu zgo­dę i współ­pra­cę z odpo­wie­dzial­ny­mi Kościo­ła na wszyst­kich szczeblach.
  2. Roz­po­czę­cie dzia­łal­no­ści WKC w para­fii, orga­ni­zo­wa­nie spo­tkań, ado­ra­cji Naj­święt­sze­go Sakra­men­tu, two­rze­nie Grup i wszel­kie dzia­ła­nia w imie­niu Wspól­no­ty na tere­nie para­fii mogą odby­wać się w poro­zu­mie­niu i za zgo­dą Księ­dza Proboszcza.
  3. Dopó­ki nie powsta­ną struk­tu­ry WKC w para­fii, ini­cja­tor naj­pierw znaj­du­je chęt­nych do stwo­rze­nia gru­py, sta­je się oso­bą pierw­sze­go kontaktu.
  4. Nawią­zu­je kon­takt z ani­ma­to­ra­mi die­ce­zjal­ny­mi, Radą Pod­re­gio­nu, bądź Radą Kra­jo­wą  poprzez udział w sku­pie­niach dla wszyst­kich i roz­mo­wy indywidualne.
  5. Dopó­ki nie ma zgo­dy Księ­dza Pro­bosz­cza na stwo­rze­nie Gru­py WKC oso­by zapi­sa­ne do Wspól­no­ty pod­le­ga­ją indy­wi­du­al­nej przy­na­leż­no­ści lub mogą uczest­ni­czyć w Gru­pie w innej parafii.
  6. Kon­takt ini­cja­to­rów Gru­py WKC w para­fii z odpo­wie­dzial­ny­mi Wspól­no­ty jest koniecz­ny do pozna­nia oraz pogłę­bie­nia natu­ry i ducho­wo­ści Wspólnoty.
  7. Ani­ma­to­rzy die­ce­zjal­ni poma­ga­ją stwo­rzyć struk­tu­ry WKC i pro­szą Księ­dza Pro­bosz­cza o usta­no­wie­nie Księ­dza Opie­ku­na dla nowo powsta­ją­cej Wspól­no­ty w parafii.

 § 7
Przyjmowanie nowych członków do Wspólnoty Krwi Chrystusa

  1. Oso­by zain­te­re­so­wa­ne wstą­pie­niem do Wspól­no­ty są kie­ro­wa­ne do ani­ma­to­ra para­fial­ne­go lub diecezjalnego.
  2. Ani­ma­tor gru­py, w któ­rej spo­tka­niach uczest­ni­czy kan­dy­dat, prze­ka­zu­je opi­nię o kan­dy­da­cie ani­ma­to­ro­wi die­ce­zjal­ne­mu w oso­bi­stej rozmowie.
  3. Ani­ma­tor die­ce­zjal­ny odpo­wie­dzial­ny jest za dopeł­nie­nie for­mal­no­ści zwią­za­nych ze wstą­pie­niem kan­dy­da­ta do WKC, tzn. za pisem­ne zgło­sze­nie do Rady Pod­re­gio­nu, aby wpi­sać nowe­go człon­ka do kar­to­te­ki Podregionu.
  4. Po odby­ciu for­ma­cji wstęp­nej kan­dy­dat uczest­ni­czy w sku­pie­niu lub reko­lek­cjach w Domu Misyj­nym, w cza­sie któ­rych wstę­pu­je do WKC. Przy­ję­cie kan­dy­da­ta do WKC może wyjąt­ko­wo odbyć się rów­nież w cza­sie sku­pie­nia w para­fii, w obec­no­ści Mode­ra­to­ra Pod­re­gio­nu lub inne­go Misjo­na­rza Krwi Chry­stu­sa dele­go­wa­ne­go przez Mode­ra­to­ra Podregionu.
  5. Pod­czas Mszy św. lub nabo­żeń­stwa kan­dy­dat odczy­tu­je przy­go­to­wa­ny przez sie­bie „List do Pana Jezu­sa” zawie­ra­ją­cy w sobie trzy ele­men­ty: „ dzię­ku­ję za…”, „prze­pra­szam…”, „pro­szę…” oraz proś­bę o przy­ję­cie do Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.
  6. Mode­ra­tor WKC lub dele­go­wa­ny Misjo­narz Krwi Chry­stu­sa spra­wu­ją­cy Mszę świę­tą, albo nabo­żeń­stwo przyj­mu­je proś­bę kan­dy­da­ta, prze­ka­zu­jąc w zamian znak Wspól­no­ty oraz doku­ment stwier­dza­ją­cy przy­na­leż­ność do WKC.
  7. W sytu­acji wyjąt­ko­wej (np. obłoż­nej cho­ro­by kan­dy­da­ta) Misjo­narz Krwi Chry­stu­sa na proś­bę zain­te­re­so­wa­ne­go wstą­pie­niem doko­nu­je przy­ję­cia go do WKC indy­wi­du­al­nie lub przez upo­waż­nio­ne­go do repre­zen­to­wa­nia go ani­ma­to­ra czy  Księ­dza Opie­ku­na Gru­py WKC. Ani­ma­tor die­ce­zjal­ny może repre­zen­to­wać oso­bę cho­rą  i pro­sić o przy­ję­cie do WKC w jej imieniu.

Rozdział V
Animatorzy Wspólnoty Krwi Chrystusa

§ 8
Zadania i posługi animatorów

  1. Na każ­dym szcze­blu struk­tu­ry orga­ni­za­cyj­nej Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa odpo­wie­dzial­ni we Wspól­no­cie ani­ma­to­rzy two­rzą Rady WKC. Na szcze­blu kra­jo­wym i pod­re­gio­nu – wraz z Mode­ra­to­ra­mi WKC (Misjo­na­rza­mi CPPS).
  2. W skład Rady Para­fial­nej, Die­ce­zjal­nej, Pod­re­gio­nu i Kra­jo­wej Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa wcho­dzi dwo­je ani­ma­to­rów, któ­rzy dba­ją o zgo­dę i dobrą wza­jem­ną współpracę.
  3. W Radzie na każ­dym szcze­blu jeden z ani­ma­to­rów zaj­mu­je się m.in. sekre­ta­ria­tem, pro­wa­dząc kar­to­te­kę, a dru­gi — eko­no­mią. Jeże­li zacho­dzi potrze­ba, moż­na powo­łać sekre­ta­rza lub/i skarb­ni­ka spo­za Rady.
  4. Ewi­den­cja człon­ków (kar­to­te­ki) pro­wa­dzo­na jest w for­mie pisem­nej i elek­tro­nicz­nej. Sekre­tarz Rady dba o prze­ka­zy­wa­nie na bie­żą­co danych o zmar­łych i nowo przy­ję­tych człon­kach WKC do Rady wyż­sze­go szczebla.
  5. Wska­za­ne jest powo­ła­nie kro­ni­ka­rza i pro­wa­dze­nie kro­ni­ki WKC w para­fii i die­ce­zji. Kro­ni­ka­rzem nie musi być ani­ma­tor, ale on dba o dostar­cza­nie mate­ria­łów i wia­do­mo­ści do zapi­sa­nia w kro­ni­ce i na stro­nie internetowej.
  6. Aby zbu­do­wać jed­ność we Wspól­no­cie człon­ko­wie zobo­wią­za­ni są do wza­jem­nych kon­tak­tów i współ­pra­cy z ani­ma­to­ra­mi, uzgad­nia­jąc wspól­nie wszel­kie ini­cja­ty­wy orga­ni­zo­wa­ne w imie­niu WKC na tere­nie para­fii czy diecezji.
  7. Uczest­nic­two w sku­pie­niach i reko­lek­cjach człon­ko­wie zgła­sza­ją poprzez ani­ma­to­rów para­fial­nych lub bez­po­śred­nio ani­ma­to­rom die­ce­zjal­nym, któ­rzy odpo­wia­da­ją za kon­takt z Domem Misyj­nym, chy­ba że orga­ni­za­to­rzy zale­ci­li inną/bezpośrednią for­mę zgło­szeń na rekolekcje.

§9

Odpowiedzialność za formację członków

  1. Ani­ma­tor jest pomo­stem mię­dzy Mode­ra­to­rem WKC, a człon­ka­mi Wspól­no­ty oraz pomię­dzy Para­fią a człon­ka­mi Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.
  2. Ani­ma­tor każ­de­go szcze­bla dba o roz­wój Wspólnoty:

1) Trosz­czy się o for­ma­cję człon­ków, poprzez pro­wa­dze­nie spo­tkań i prze­ka­zy­wa­nie tema­tów formacyjnych.

2) Odwie­dza gru­py w para­fii czy diecezji.

3) Zachę­ca do udzia­łu w sku­pie­niach i rekolekcjach.

4) Zachę­ca człon­ków, któ­rzy nie nale­żą do gru­py, aby decy­do­wa­li się na czyn­ne uczest­nic­two w życiu WKC, tj. udział w spo­tka­niach w grupie.

  1. Ani­ma­tor, dba­jąc o for­ma­cję innych, speł­nia też waż­ną służ­bę przez przy­kład swo­je­go życia.
  2. Ze wzglę­dów for­ma­cyj­nych ani­ma­tor die­ce­zjal­ny może two­rzyć gru­py mię­dzy para­fial­ne (skła­da­ją­ce się z osób róż­nych parafii).
  3. Ani­ma­tor każ­de­go szcze­bla zobo­wią­za­ny jest do uczest­nic­twa w spo­tka­niach for­ma­cyj­nych orga­ni­zo­wa­nych przez Radę Pod­re­gio­nu WKC (SRP26).
  4. Każ­dy ani­ma­tor dba o łącz­ność z człon­ka­mi grup, któ­rzy z racji wie­ku czy cho­ro­by nie mogą uczest­ni­czyć w coty­go­dnio­wych spo­tka­niach gru­py, odwie­dza­jąc ich lub orga­ni­zu­jąc odwie­dzi­ny przez innych człon­ków grup — z oka­zji świąt, imie­nin, jubi­le­uszy czy zwy­czaj­nie, aby razem się pomo­dlić, poroz­ma­wiać, prze­ka­zać wyra­zy pamięci.
  5. Ani­ma­to­rzy szcze­gól­nie die­ce­zjal­ni i pod­re­gio­nów we współ­pra­cy z Mode­ra­to­ra­mi WKC, poprze­dza­jąc modli­twą, roze­zna­ją i zabie­ga­ją o roz­sze­rza­nie WKC w para­fiach, gdzie jest jej brak.
  6. Ani­ma­to­rzy, szcze­gól­nie die­ce­zjal­ni, poma­ga­ją oso­bom pierw­sze­go kon­tak­tu w two­rze­niu Gru­py WKC w nowym miej­scu przez wspar­cie i orga­ni­za­cję wszel­kie­go rodza­ju spotkań.

§10

Kadencja animatorów

  1. Okres kaden­cji ani­ma­to­rów trwa 3 lata.
  2. W roku wybor­czym, wio­sną, odby­wa­ją się wybo­ry ani­ma­to­rów kra­jo­wych, w pod­re­gio­nach i die­ce­zjach zmian doko­nu­je się jesie­nią — na począt­ku roku for­ma­cyj­ne­go, a w para­fiach — do koń­ca roku kalendarzowego.
  3. W przy­pad­ku powsta­nia waka­tu w Radzie, wybo­ru ani­ma­to­rów kra­jo­wych doko­nu­je się na naj­bliż­szym Zebra­niu, nato­miast ani­ma­to­rów pod­re­gio­nu, die­ce­zjal­nych i para­fial­nych uzu­peł­nia się przez nomi­na­cję w mia­rę moż­li­wo­ści w bie­żą­cym roku.
  4. Dla zacho­wa­nia kaden­cyj­no­ści zale­ca się ani­ma­to­rom, tro­skę o to, aby mieć swo­ich następców.

§11
Wybory animatorów krajowych

  1. Kan­dy­da­ta­mi na Ani­ma­to­rów Kra­jo­wych są:
  2. a) z urzę­du ani­ma­to­rzy mają­cy upraw­nie­nia do udzia­łu w Zebra­niu Kra­jo­wym WKC: kra­jo­wi, pod­re­gio­nów i diecezjalni;
  3. b) kan­dy­da­ci z Pod­re­gio­nów: oso­by spo­za gro­na aktu­al­nych ani­ma­to­rów, wybra­ni i nomi­no­wa­ni przez Radę Pod­re­gio­nu i Ani­ma­to­rów Die­ce­zjal­nych (bio­rą udział w Zebra­niu jako goście).
  4. Pro­ce­du­ra wpro­wa­dze­nia w urząd Ani­ma­to­rów Kra­jo­wych WKC:

a) Prze­wod­ni­czą­cy dzię­ku­je ustę­pu­ją­cym Ani­ma­to­rom Kra­jo­wym i zapra­sza nowo wybra­nych Ani­ma­to­rów Kra­jo­wych do sto­łu prezydialnego,

b) po doko­na­niu wybo­ru Prze­wod­ni­czą­cy Zebra­nia pyta każ­de­go z wybra­nych ani­ma­to­rów o zgo­dę na przy­ję­cie funkcji,

c) Prze­wod­ni­czą­cy wpro­wa­dza w urząd nowo wybra­nych Ani­ma­to­rów Kra­jo­wych poprzez udzie­le­nie im bło­go­sła­wień­stwa i prze­ka­za­nie obra­zu Mat­ki i Kró­lo­wej Prze­naj­droż­szej Krwi oraz krzyża.

§12

Ustanawianie animatorów podregionu, diecezji i parafii

  1. Ani­ma­to­rzy Pod­re­gio­nu są mia­no­wa­ni zazwy­czaj spo­śród  ani­ma­to­rów die­ce­zjal­nych przez Mode­ra­to­ra Podregionu.
  2. Ani­ma­to­rzy Die­ce­zjal­ni są mia­no­wa­ni zazwy­czaj spo­śród ani­ma­to­rów para­fial­nych przez Radę Podregionu.
  3. Ani­ma­to­rzy para­fial­ni mogą być usta­na­wia­ni przez:
    1) mia­no­wa­nie przez ani­ma­to­rów die­ce­zjal­nych i zatwier­dze­nie przez Radę Pod­re­gio­nu WKC
    2) wybo­ry przez człon­ków para­fial­nej WKC w obec­no­ści ani­ma­to­ra die­ce­zjal­ne­go i zatwier­dze­nie tego wybo­ru przez Radę Podregionu
    3) mia­no­wa­nie przez Mode­ra­to­ra Podregionu.
  4. Nie­do­pusz­czal­na jest sytu­acja, gdy ktoś sam „mia­nu­je się” ani­ma­to­rem WKC w    para­fii i pro­wa­dzi gru­pę, ado­ra­cje czy inne spo­tka­nia według wła­snych pomy­słów, nie nawią­zu­jąc kon­tak­tów z Radą Die­ce­zjal­ną lub Radą Podregionu.
  5. Oso­ba Pierw­sze­go Kontaktu.
    1) Dopusz­cza się, aby w miej­scu, gdzie nie było Wspól­no­ty, w nowo­pow­sta­ją­cej Gru­pie WKC, była wska­za­na oso­ba, zatwier­dzo­na przez Mode­ra­to­ra Pod­re­gio­nu, odpo­wie­dzial­na za kon­takt z Radą Die­ce­zjal­ną WKC i Radą Pod­re­gio­nu – tzw. Oso­ba Pierw­sze­go Kontaktu.
    2)Zadania oso­by pierw­sze­go kon­tak­tu są zbież­ne z  zada­nia­mi ani­ma­to­ra grupy.
    3) Speł­nia je do cza­su powsta­nia struk­tur WKC w parafii.
    4) Za for­ma­cję  oso­by pierw­sze­go kon­tak­tu odpo­wia­da  Rada Diecezjalna.
    5) For­ma­cja oso­by pierw­sze­go kon­tak­tu zaczy­na się nie­zwłocz­nie po jej wybo­rze i prze­bie­ga według zasad sto­so­wa­nych dla kan­dy­da­tów do Wspólnoty.

Rozdział  VI

Formacja w WKC

 §13
Główne tematy formacyjne

  1. For­ma­cja w WKC dzie­li się na począt­ko­wą i cią­głą. Według cha­ry­zma­tu WKC for­ma­cja powin­na zawie­rać tre­ści for­ma­cji ludz­kiej, ducho­wej, wspól­no­to­wej i apo­stol­skiej uję­te w „Pro­gra­mie For­ma­cyj­nym WKC”.
  2. Głów­ny temat na dany rok for­ma­cyj­ny jest usta­la­ny przez Radę Kra­jo­wą z Rada­mi Podregionów.
  3. Temat skła­da się z tema­tów szcze­gó­ło­wych, prze­zna­czo­nych na każ­dy mie­siąc roku for­ma­cyj­ne­go, a za opra­co­wa­nie tema­tów odpo­wia­da Rada Kra­jo­wa z Rada­mi Podregionów.

§14

Etapy formacji

  1. For­ma­cja wstęp­na kandydatów
    1) For­ma­cja wstęp­na kan­dy­da­ta do WKC jest to okres, w któ­rym kan­dy­dat pozna­je i naby­wa pod­sta­wo­wą wie­dzę o natu­rze i ducho­wo­ści Wspól­no­ty. 2) Kan­dy­dat jest zapro­szo­ny i wpro­wa­dzo­ny w para­fii do Gru­py Krwi Chry­stu­sa, gdzie uczest­ni­czy w coty­go­dnio­wych spo­tka­niach z roz­wa­ża­niem Pisma Świę­te­go. Kan­dy­dat powi­nien być oto­czo­ny opie­ką i wspar­ciem przez oso­bę, któ­ra wpro­wa­dza go do WKC lub przez ani­ma­to­ra grupy.
    3) Kan­dy­dat pozna­je bli­żej ducho­wość Krwi Chry­stu­sa, o ile to moż­li­we rów­nież poprzez:
    a) uczest­nic­two w spo­tka­niach WKC w parafii;
    b) udział w skupieniach;
    c) przy­jazd do Domu Misyjnego;
    d) uczest­nic­two w odpu­stach, czu­wa­niu nocnym;
    e) pozna­nie i czy­ta­nie lite­ra­tu­ry wydaw­nic­twa Misjo­na­rzy Krwi Chrystusa.
    4) Ani­ma­tor die­ce­zjal­ny jest odpo­wie­dzial­ny za for­ma­cję kan­dy­da­tów, tj.:
    a) orga­ni­zu­je spo­tka­nia z kandydatami;
    b) prze­ka­zu­je im pod­sta­wo­we tema­ty for­ma­cyj­ne, zapo­zna­je ich z natu­rą i ducho­wo­ścią WKC;
    c) zgła­sza do Rady Pod­re­gio­nu goto­wość kan­dy­da­ta do wstą­pie­nia, usta­la­jąc ter­min i miej­sce tego wstąpienia.
    5) Kan­dy­dat powi­nien zakoń­czyć for­ma­cję pod­sta­wo­wą i zade­kla­ro­wać wstą­pie­nie do WKC w cią­gu jed­ne­go roku. Nie może prze­dłu­żać cza­su przy­go­to­wań w nie­skoń­czo­ność i uczest­ni­czyć w spo­tka­niach gru­py jako sympatyk.

2.Formacja cią­gła (sta­ła)

1) Każ­dy czło­nek Wspól­no­ty dba indy­wi­du­al­nie o sta­łą for­ma­cję oso­bi­stą i roz­wój duchowy.
2) For­ma­cję w ducho­wo­ści Krwi Chry­stu­sa człon­ko­wie otrzy­mu­ją odbywając:

  1. a) spo­tka­nia wyzna­czo­ne Sta­tu­tem w gru­pie, w para­fii czy diecezji;
    b) dni sku­pie­nia dla wszystkich;
    c) dni sku­pie­nia dla animatorów;
    d) reko­lek­cje w ducho­wo­ści Krwi Chrystusa.

7) Dni sku­pie­nia i reko­lek­cje odby­wa­ją się zazwy­czaj w Domu Misyj­nym Pod­re­gio­nu, mogą być rów­nież orga­ni­zo­wa­ne przez WKC w para­fii z udzia­łem Mode­ra­to­ra Podregionu.
8) Ani­ma­to­rzy die­ce­zjal­ni i pod­re­gio­nów odby­wa­ją obo­wiąz­ko­wo raz w roku reko­lek­cje orga­ni­zo­wa­ne dla nich przez Radę Kra­jo­wą WKC lub w wyjąt­ko­wych sytu­acjach — inne reko­lek­cje w dowol­nym terminie.
9) Ani­ma­to­rzy pod­re­gio­nu, die­ce­zjal­ni i para­fial­ni zobo­wią­za­ni są uczest­ni­czyć w sku­pie­niach w Domu Misyj­nym Podregionu.
10) Po roz­po­zna­niu potrzeb, Rady Pod­re­gio­nów mogą orga­ni­zo­wać warsz­ta­ty lub kur­sy tema­tycz­ne dla ani­ma­to­rów i człon­ków WKC.
11) Oso­by obłoż­nie cho­re czy w pode­szłym wie­ku, poprzez ofia­rę modli­twy  cier­pie­nia, mają szcze­gól­ny udział w misji Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa i Zgro­ma­dze­nia Misjo­na­rzy Krwi Chrystusa.

§ 15
Metody formacji członków we Wspólnocie Krwi Chrystusa

  1. Ani­ma­to­rzy die­ce­zjal­ni uczest­ni­cząc w spo­tka­niach for­ma­cyj­nych dla ani­ma­to­rów w Domu Misyj­nym Pod­re­gio­nu, zapo­zna­ją się szcze­gó­ło­wo z tema­tem formacyjnym.
  2. Temat for­ma­cyj­ny ani­ma­to­rzy die­ce­zjal­ni prze­ka­zu­ją ani­ma­to­rom para­fial­nym na spo­tka­niu die­ce­zjal­nym, a ci z kolei, na mie­sięcz­nym spo­tka­niu w para­fii prze­ka­zu­ją go pozo­sta­łym człon­kom Wspólnoty.
  3. Temat for­ma­cyj­ny powi­nien  być  prze­ka­zy­wa­ny z pod­kre­śle­niem waż­nych tre­ści, w for­mie pre­lek­cji. Moż­na uatrak­cyj­niać for­my i spo­so­by prze­ka­zy­wa­nia tema­tu for­ma­cyj­ne­go, np. przy pomo­cy środ­ków audiowizualnych.
  4. Temat for­ma­cyj­ny może być prze­ka­zy­wa­ny przez kil­ka osób – każ­dy prze­ka­zu­je część przy­go­to­wa­ną uprzed­nio przez siebie.
  5. Każ­dy uczest­nik spo­tka­nia może odnieść się do tre­ści tema­tu for­ma­cyj­ne­go. Ani­ma­tor może zaini­cjo­wać dys­ku­sję na oma­wia­ny temat, odno­szą­cą się do reali­za­cji oma­wia­nych tre­ści w życiu codzien­nym — jeże­li takich pytań nie ma w tema­cie formacyjnym.

§ 16

Obowiązki członków Wspólnoty Krwi Chrystusa

  1. Pod­sta­wo­we obo­wiąz­ki człon­ka WKC:

!) Zapo­zna­nie się ze Sta­tu­tem oraz Regu­la­mi­nem Wspól­no­ty Krwi .Chry­stu­sa Regio­nu Pol­skie­go i prze­strze­ga­nie zawar­tych w nich przepisów
2) Rze­tel­ne i efek­tyw­ne wyko­ny­wa­nie swo­ich obowiązków.
3) Prze­strze­ga­nie sys­te­ma­tycz­no­ści uczest­ni­cze­nia w spo­tka­niach Wspólnoty.
4) Docho­wa­nie tajem­ni­cy doty­czą­cej wysłu­cha­nych świa­dectw pod­czas spo­tka­nia w grupie.
5) Dba­nie o wła­sny roz­wój ducho­wy oraz sze­rze­nie ducho­wo­ści Krwi Chry­stu­sa. Zale­ca­ne jest m.in. : odmó­wie­nie przy­naj­mniej jed­nej modli­twy do Krwi Chry­stu­sa i codzien­ne oso­bi­ste roz­wa­ża­nie Pisma Świętego.
6) Dba­nie o wła­ści­we rela­cje we Wspól­no­cie, a tak­że w oto­cze­niu poza nią.
7) .Człon­ko­wie poma­ga­ją sobie wza­jem­nie przez dobra ducho­we i materialne.

  1. Pod­sta­wo­wą war­to­ścią życia we Wspól­no­cie jest przede wszyst­kim wza­jem­ne wsparcie.
  2. Wza­jem­na pomoc wewnątrz Gru­py WKC jest naj­lep­szym fun­da­men­tem do nie­sie­nia pomo­cy potrze­bu­ją­cym poza Grupą.

§ 17

Formy zaangażowania we Wspólnocie Krwi Chrystusa

1. Każ­dy czło­nek WKC, roze­zna­jąc swo­je oso­bi­ste dary i talen­ty, może zaan­ga­żo­wać się w nastę­pu­ją­ce diakonie:

1) Dia­ko­nia modlitwy.

2) Dia­ko­nia liturgiczna.

3) Dia­ko­nia muzyczna.

4) Dia­ko­nia ewangelizacyjna.

5) Dia­ko­nia „Szko­ła animatora”.

6) Dia­ko­nia współ­pra­cy z młodzieżą.

7) Dia­ko­nia pro­mo­cji WKC.

  1. Zada­nia Diakonii …..

Rozdział VII
Spotkania modlitewne i formacyjne
we Wspólnocie Krwi Chrystusa

§ 18

Miesięczne spotkanie formacyjne w diecezji

  1. Spo­tka­nie for­ma­cyj­ne w die­ce­zji dla ani­ma­to­rów para­fial­nych i osób pierw­sze­go kon­tak­tu, orga­ni­zo­wa­ne jest raz w mie­sią­cu (poza mie­sią­ca­mi waka­cyj­ny­mi, co nie jest obligatoryjne).
  2. Spo­tka­nia for­ma­cyj­ne w die­ce­zji powin­ny odby­wać się w uzgod­nio­nym wspól­nie miej­scu i terminie.
  3. W sytu­acji, gdy ani­ma­tor para­fial­ny nie może uczest­ni­czyć w spo­tka­niu die­ce­zjal­nym, winien wyzna­czyć w zastęp­stwie ani­ma­to­ra gru­py lub inne­go człon­ka WKC do udzia­łu w spotkaniu.
  4. Odpo­wie­dzial­ni za orga­ni­za­cję i pro­wa­dze­nie spo­tka­nia są ani­ma­to­rzy diecezjalni.
  5. Głów­ne ele­men­ty spo­tka­nia diecezjalnego:
    1) Msza Świę­ta lub ado­ra­cja Naj­święt­sze­go Sakramentu.
    2) Modli­twa na rozpoczęcie.
    3) Prze­ka­za­nie tema­tu formacyjnego.
    4) Moż­li­wość dzie­le­nia się świa­dec­twa­mi i doświadczeniami.
    5) Spra­wy orga­ni­za­cyj­ne, ekonomiczne.
    6) Aga­pa braterska.
    7) Pla­no­wa­nie i koor­dy­na­cja apo­stol­stwa w die­ce­zji, w parafiach.
    8) Modli­twa na zakończenie.

     § 19

Miesięczne spotkanie dla wszystkich członków w parafii

  1. Mie­sięcz­ne spo­tka­nia para­fial­ne dla wszyst­kich odby­wa­ją się raz w mie­sią­cu, w sta­łym ter­mi­nie i miejscu.
  2. W spo­tka­niu w para­fii bio­rą udział wszy­scy człon­ko­wie para­fial­nej WKC oraz kandydaci.
  3. W spo­tka­niu mogą brać udział oso­by zapro­szo­ne, nie będą­ce człon­ka­mi WKC lecz zain­te­re­so­wa­ne ducho­wo­ścią i dzia­łal­no­ścią Wspól­no­ty Krwi Chrystusa.
  4. Comie­sięcz­ne spo­tka­nia para­fial­ne odby­wa­ją się z udzia­łem Księ­dza Opie­ku­na WKC w para­fii, jeśli taki jest ustanowiony.
  5. Za orga­ni­za­cję i pro­wa­dze­nie spo­tka­nia odpo­wie­dzial­ni są ani­ma­to­rzy para­fial­ni. Ani­ma­to­rzy grup są zobo­wią­za­ni do uczest­nic­twa w spotkaniu.
  6. Ele­men­ty spo­tka­nia jak w spo­tka­niu die­ce­zjal­nym dosto­so­wu­je się do warun­ków i moż­li­wo­ści w parafii.

 § 20
Tygodniowe spotkanie w grupie

  1. Coty­go­dnio­we spo­tka­nie w Gru­pie Krwi Chry­stu­sa może odby­wać się w sali para­fial­nej lub w domu jed­ne­go z człon­ków gru­py, w usta­lo­nym wspól­nie dniu i godzi­nie. Cza­su trwa­nia spo­tka­nia — ok. 1,5 godzi­ny – nie nale­ży zbyt­nio przedłużać.
  2. Spo­tka­nie w gru­pie pro­wa­dzi ani­ma­tor gru­py, lub oso­ba wyzna­czo­na przez niego.
  3. Według tra­dy­cji WKC na począt­ku spo­tka­nia gru­py jest wymia­na doświad­czeń, następ­nie  roz­wa­ża­nie Sło­wa Boże­go. Kolej­ność może być zmieniona.

§ 21

Elementy spotkania  w grupie

Część I — Modli­twa na roz­po­czę­cie spotkania.

  1. Warun­kiem szcze­rej, owoc­nej i miłej Bogu modli­twy jest wcze­śniej­sze wza­jem­ne pojed­na­nie, wyci­sze­nie, nasta­wie­nie ser­ca na spo­tka­nie z Jego Słowem.
  2. Pro­wa­dzą­cy odma­wia modli­twę lub into­nu­je pieśń do Ducha Świę­te­go. Każ­dy z uczest­ni­ków, w ciszy swo­je­go ser­ca otwie­ra się na Jego działanie.

Część II — Wymia­na doświadczeń.

  1. Prak­ty­ka „Sło­wa Życia” pozwa­la z jed­nej stro­ny widzieć rze­czy­wi­stość „ocza­mi Jezu­sa” a z dru­giej dostrze­gać moc Sło­wa Boże­go w naszym życiu.
  2. Jeże­li poprzez „Sło­wo Życia” wybie­ra­ne na coty­go­dnio­wym spo­tka­niu Gru­py WKC, uczest­ni­cy chcą, aby Bóg dzia­łał w ich życiu i dostrze­ga­ją Jego dzia­ła­nie, to z rado­ścią dzie­lą się tym doświad­cze­niem z innymi.
  3. Każ­dy uczest­nik spo­tka­nia ma moż­li­wość dać oso­bi­ste świa­dec­two jak „Sło­wo Życia” wpły­nę­ło na jego życie w ostat­nim czasie.
  4. Samo doświad­cze­nie powin­no być zwię­złą wypo­wie­dzią oraz zawie­rać trzy elementy:
    1) pro­blem – sytuacja/zdarzenie
    2) pomoc Boża przez moc Sło­wa Życia/doświadczenie Bożej interwencji
    3) owoc – sku­tek Boże­go dzia­ła­nia w nas/doświadczenie prze­mia­ny wewnętrznej
  5. Dzie­le­nie się doświad­cze­niem nie może być tyl­ko spra­woz­da­niem jak minął tydzień, ale dostrze­że­niem Bożej inter­wen­cji i pomo­cy w swo­im życiu.
  6. Świa­dec­two nie musi zawsze doty­czyć wiel­kich spraw, ale tak­że małych, codzien­nych, z jakich skła­da się nasze życie.
  7. Życie „Sło­wem Życia” uczy i uwraż­li­wia nas na obec­ność Boga bli­sko nas, na Jego pro­wa­dze­nie i opiekę.
  8. Na zakoń­cze­nie swo­je­go doświad­cze­nia zazwy­czaj mówi­my: „Bło­go­sła­wio­na Krew Jezusowa!”

Część III — Roz­wa­ża­nie Sło­wa Bożego

  1. Modli­twa przed roz­wa­ża­niem Sło­wa Bożego.
  2. Modli­twę lub pieśń do Ducha Świę­te­go oraz odczy­ta­nie frag­men­tu Ewan­ge­lii wyko­nu­je się w posta­wie god­nej — sto­ją­cej lub siedzącej
  3. Jeden z uczest­ni­ków gło­śno odczy­tu­je wcze­śniej wybra­ny frag­ment Pisma Świę­te­go, zazwy­czaj Ewan­ge­lii (moż­na I lub II czy­ta­nie) z naj­bliż­szej nie­dzie­li. Pozo­sta­li w tym cza­sie nie patrząc w tekst wsłu­chu­ją się w treść Sło­wa Bożego..
  4. Wszy­scy w chwi­li ciszy (bez pośpie­chu) poszu­ku­ją odpo­wie­dzi na zada­ne w ser­cu pyta­nie: „Co Pan Bóg mówi dziś do mnie oso­bi­ście przez roz­wa­ża­ny tekst?” Poszu­ki­wa­nie jest też pró­bą odpo­wie­dzi na pyta­nia: „Na co powi­nie­nem w swo­im życiu dzi­siaj zwró­cić uwa­gę?”; „Co powi­nie­nem w swym życiu zmie­nić, o co pro­sić, za co prze­pra­szać, za co dzię­ko­wać?” W tym cza­sie ist­nie­je moż­li­wość indy­wi­du­al­ne­go, ciche­go prze­czy­ta­nia roz­wa­ża­ne­go fragmentu.
  5. Dzie­le­nie się oso­bi­stym odbio­rem Sło­wa Bożego.

1) Zna­kiem goto­wo­ści do dzie­le­nia jest zamknię­te Pismo św.
2) Pro­wa­dzą­cy dys­kret­nie spraw­dza goto­wość uczest­ni­ków spo­tka­nia i daje znak do roz­po­czę­cia wymiany.
3) Dzie­le­nie odby­wa się w spon­ta­nicz­nej kolej­no­ści i roz­po­czę­te zosta­je przy­to­cze­niem tre­ści naj­moc­niej prze­ży­te­go zdania/słowa.
4) Wypo­wiedź ma być jed­no­ra­zo­wa, zwię­zła, sfor­mu­ło­wa­na zro­zu­mia­le, bez komen­ta­rzy i odnie­sień do tre­ści wypo­wia­da­nych przez pozo­sta­łe osoby.
5) W cza­sie wypo­wie­dzi innej oso­by nie komen­tu­je­my jej treści.
6) Dzie­le­nie się odbio­rem Sło­wa Boże­go nie powin­no być wypo­wia­da­ne w for­mie modli­twy lecz w for­mie infor­ma­cji dla innych (np. Sło­wo Boże/ dany frag­ment dziś do mnie mówi…).
7) Wypo­wie­dzi doko­nu­je się w pierw­szej oso­bie licz­by poje­dyn­czej – „ja”.
8) Nie komen­tu­je­my, jaka nauka wypły­wa ze Sło­wa Boże­go dla innych, ale mówi­my w odnie­sie­niu do sie­bie. Nie gło­si­my „kazań”.
9) Na zakoń­cze­nie wypo­wie­dzi zazwy­czaj mówi­my „Dzię­ku­ję”.

Część IV — Modli­twa spontaniczna

  1. Krót­kie aktu­al­ne modli­twy, wyni­ka­ją­ce z roz­wa­ża­ne­go Sło­wa Boże­go doty­czą­ce poszcze­gól­nych osób — uczest­ni­ków spo­tka­nia, Wspól­no­ty, Kościo­ła, Ojczy­zny (uwiel­bie­nie, dzięk­czy­nie­nie, prze­pro­sze­nie, proś­by) wypo­wia­da­ne w atmos­fe­rze wol­no­ści i dowol­nej kolejności.
  2. Każ­dy z uczest­ni­ków spo­tka­nia ma szan­sę wypo­wie­dze­nia swo­jej modlitwy.
  3. Zakoń­cze­nia tej czę­ści spo­tka­nia doko­nu­je pro­wa­dzą­cy wezwa­niem:  „Chwa­ła Ojcu…”

Część V — Wybór „Sło­wa Życia”.

  1. Każ­dy może zapro­po­no­wać „Sło­wo Życia” z roz­wa­ża­ne­go tek­stu. Może to być całe zda­nie, frag­ment zda­nia, czy też jed­no słowo.
  2. War­to wspól­nie zasta­no­wić się jak moż­na  żyć tym Sło­wem, do cze­go Ono nas zachę­ca, wzy­wa, co nam wska­zu­je, cze­go od nas wyma­ga, o czym zapew­nia i co nam obie­cu­je; aby nie było to tyl­ko „ład­ne hasło” na nad­cho­dzą­cy tydzień.
  3. Sło­wo Życia” jest ducho­wą, oso­bi­stą pomo­cą w róż­nych życio­wych sytu­acjach, ducho­wym węzłem łączą­cym gru­pę poza spo­tka­niem i siłą w apostolstwie.
  4. Osta­tecz­ną decy­zję o wybo­rze „Sło­wa Życia”  podej­mu­je animator.

Część VI — Modli­twa na zakoń­cze­nie spotkania.

  1. Modli­twą na zakoń­cze­nie może być modli­twa do Ducha Świę­te­go „Po czy­ta­niu Pisma Świę­te­go” lub modli­twa wła­sna pro­wa­dzą­ce­go, odno­szą­ca się do prze­bie­gu całe­go spo­tka­nia i do wybra­ne­go „Sło­wa Życia”.
  2. Jed­na lub wię­cej z modlitw do Krwi Chrystusa.
  3. Spo­tka­nie koń­czy­my zazwy­czaj modlitwą:

- Ojcze Przedwieczny …
- Mat­ko i Kró­lo­wo Prze­naj­droż­szej Krwi – módl się za nami!
- Św. Kasprze del Bufa­lo – módl się za nami!
- Św. Mario De Mat­tias – módl się za nami!
- Niech będzie zawsze bło­go­sła­wio­ny i wiel­bio­ny Jezus — któ­ry nas Krwią swo­ją odkupił!

Część VII —  Omó­wie­nie apo­stol­stwa, spraw bie­żą­cych, podział zadań,   infor­ma­cje, ogłoszenia.

  1. Uczest­ni­cy spo­tka­nia mają moż­li­wość omó­wie­nia spraw doty­czą­cych for­ma­cji i apo­stol­stwa WKC.
  2. Uczest­ni­cy mogą rów­nież przed­sta­wić swo­je proś­by i wyra­zić swo­je zda­nie doty­czą­ce oma­wia­nych spraw lub zagadnień.

Rozdział VIII
Formacja ekonomiczna Wspólnoty Krwi Chrystusa

§ 22

  1. For­ma­cja WKC wpro­wa­dza w życie modli­tew­ne, wspól­no­to­we i misyj­ne oraz uczy kan­dy­da­tów i człon­ków, by żyli w coraz więk­szej wol­no­ści wewnętrz­nej i współ­od­po­wie­dzial­no­ści za potrze­by Kościo­ła, Wspól­no­ty i ludzi prze­ży­wa­ją­cych róż­ne trudności.
  2. Wspól­no­ta łączy spra­wy ducho­we z tro­ską cha­ry­ta­tyw­ną: modli­twę, naukę i pogłę­bia­nie wza­jem­nej miło­ści ze zbie­ra­niem i dzie­le­niem ofiar dla potrzebujących.
  3. Prze­zna­cze­nie zebra­nych ofiar zobo­wią­zu­je wszyst­kich odpo­wie­dzial­nych na szcze­blu gru­py, para­fii, die­ce­zji, pod­re­gio­nu, kra­ju do rze­tel­ne­go i  racjo­nal­ne­go dys­po­no­wa­nia nimi.
  4. Regu­la­min zobo­wią­zu­je wszyst­kich człon­ków i wszyst­kie Gru­py WKC w kra­ju, do prze­strze­ga­nia zasad przy podzia­le zebra­nych ofiar.

     § 23

Dobrowolność składek

  1. Miłość chrze­ści­jań­ska wyra­ża się w dawa­niu więc kon­kret­nym wyra­zem i zapro­sze­niem do mate­rial­ne­go dzie­le­nia się w każ­dej gru­pie jest tak zwa­na „ pusz­ka”.
  2. Ofia­ry skła­da­ne do puszek mają być cał­ko­wi­cie dobro­wol­ne i dys­kret­ne -”niech nie wie lewa two­ja ręka, co czy­ni pra­wa” (Mt6,3).

§24
Zasady podziału zbieranych ofiar

  1. Skarb­nik Gru­py Wspól­no­ty  Krwi Chry­stu­sa regu­lar­nie prze­ka­zu­je w cało­ści ofia­ry „z pusz­ki” do skarb­ni­ka parafialnego.
  2. Podział i prze­ka­zy­wa­nie środ­ków finan­so­wych na wszyst­kich szcze­blach WKC odby­wa się z uży­ciem ofi­cjal­ne­go dru­ku – załącz­nik nr. 1
  3. Skarb­nik para­fial­ny Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa przekazuje:
    1) 2/3 tej sumy skarb­ni­ko­wi diecezjalnemu.
    2) 1/3 pozo­sta­wia na potrze­by for­ma­cyj­ne, cha­ry­ta­tyw­ne i sekre­ta­riat Wspól­no­ty w parafii.

Jeże­li ta suma nie jest potrzeb­na w para­fii, powin­na być prze­ka­za­na bez­po­śred­nio na cele dzie­ła cha­ry­ta­tyw­ne­go (np. Hospi­cjum) wła­sne­go Podregionu.

  1. Skarb­nik die­ce­zjal­ny Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa przekazuje:
    1) 2/3 otrzy­ma­nych ofiar prze­ka­zu­je do skarb­ni­ka podregionu,
    2) 1/3 otrzy­ma­nych ofiar z grup para­fial­nych i ewen­tu­al­nie z innych źró­deł uży­wa na potrze­by WKC w die­ce­zji (roz­wój nowych grup, wyjaz­dy for­ma­cyj­no-misyj­ne, sekre­ta­riat die­ce­zjal­ny itp.).
  2. Skarb­nik Pod­re­gio­nu Wspól­no­ty  Krwi Chry­stu­sa dzie­li otrzy­ma­ną sumę na 3 rów­ne czę­ści prze­zna­cza­jąc je na róż­ne cele:
    1) pierw­sza na dzie­ło cha­ry­ta­tyw­ne Wspól­no­ty tj. na wspie­ra­nie Hospi­cjum San­ta Galla.
    2) dru­ga dla Cen­trum Kra­jo­we­go WKC(Rada Krajowa).
    3) trze­cia na for­ma­cyj­no-misyj­ne i orga­ni­za­cyj­ne potrze­by roz­wo­ju Podregionu.
  3. Skarb­nik kra­jo­wy Wspól­no­ty  Krwi Chry­stu­sa trosz­czy się o pra­wi­dło­we funk­cjo­no­wa­nie i roz­li­cza­nie środ­ków finan­so­wych w całym kra­ju, a szcze­gól­nie w podregionach.
  4. Ofia­ry, któ­re otrzy­mu­je skarb­nik kra­jo­wy są prze­zna­cza­ne, za zgo­dą Rady Kra­jo­wej WKC  na dzia­łal­ność i funk­cjo­no­wa­nie Wspólnoty.

Rozdział IX
Postanowienia końcowe

§25

         Ochro­na danych oso­bo­wych we Wspól­no­cie Krwi Chrystusa.

  1. Na pod­sta­wie Sta­tu­tu WKC rozdz. VII § 36 pkt. 4 doty­czą­ce­go ewi­den­cji i reje­stru Admi­ni­stra­to­rem danych oso­bo­wych we Wspól­no­cie Krwi Chry­stu­sa jest Zgro­ma­dze­nie Misjo­na­rzy Krwi Chry­stu­sa repre­zen­to­wa­ne przez Mode­ra­to­ra Kra­jo­we­go WKC w rozu­mie­niu usta­wy z dnia 10 maja 2018 r. o ochro­nie danych oso­bo­wych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1000), któ­ra weszła w życie 25 maja 2018r. oraz „Dekre­tu ogól­ne­go Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski w spra­wie ochro­ny osób fizycz­nych w związ­ku z prze­twa­rza­niem danych oso­bo­wych w Koście­le kato­lic­kim” z dnia 13 mar­ca 2018r. Dane oso­bo­we prze­twa­rza się zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cy­mi prze­pi­sa­mi prawa.

2.Moderator Kra­jo­wy WKC dys­po­nu­je odpo­wied­ni­mi środ­ka­mi, w tym nale­ży­ty­mi   zabez­pie­cze­nia­mi umoż­li­wia­ją­cy­mi prze­twa­rza­nie danych oso­bo­wych zgod­nie z prze­pi­sa­mi usta­wy, roz­po­rzą­dze­nia Par­la­men­tu Euro­pej­skie­go i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwiet­nia 2016 r., zwa­ne­go roz­po­rzą­dze­niem oraz dekre­tu Kościo­ła kato­lic­kie­go w Pol­sce w spra­wie ochro­ny osób fizycz­nych w związ­ku z prze­twa­rza­niem danych oso­bo­wych i w spra­wie prze­pły­wu takich danych.

§26

  1. Niniej­szy Regu­la­min, jako akt wyko­naw­czy do Sta­tu­tu Regio­nal­ne­go WKC oraz Sta­tu­tu Gene­ral­ne­go nale­ży tłu­ma­czyć i rozu­mieć w duchu tych dokumentów.
  2. Powyż­sze prze­pi­sy mają słu­żyć roz­wo­jo­wi życia wewnętrz­ne­go i pogłę­bie­niu rela­cji człon­ków WKC z Bogiem, mię­dzy sobą i z inny­mi człon­ka­mi Kościoła.
  3. Od wszyst­kich decy­zji i posta­no­wień pod­ję­tych na pod­sta­wie niniej­sze­go Regu­la­mi­nu przy­słu­gu­je pra­wo odwo­ła­nia do Rady Kra­jo­wej Wspól­no­ty Krwi Chry­stu­sa oraz wnie­sie­nie spra­wy do roz­pa­trze­nia przez Zebra­nie Krajowe.
  4. Regu­la­min wcho­dzi w  życie z dniem
  5. Regu­la­min został  zatwier­dzo­ny przez  Zebra­nie  Kra­jo­we dnia 2 maja 2018 w Domu Misyj­nym Św. Józe­fa w Swarzewie

 

Pod­pi­sy Rady Kra­jo­wej:                            Pie­częć okrągła